Ik ben voor mijn werk onderweg naar het symposium over angst bij (jonge) kinderen. Al vroeg in het af te reizen traject word ik geconfronteerd met vertraging….een aanrijding met een persoon….
Bussen worden ingezet en treinen omgeleid. De NS heeft hier ervaring in, weet (snel) te handelen en iedereen komt op zijn of haar bestemming; waarschijnlijk, net als ik, later dan gepland maar we komen er wel. Er wordt gezucht, er wordt geklaagd. Er worden zelfs misplaatste grapjes over de suïcide gemaakt.
Mijn aandacht gaat echter vooral naar de persoon die zich zo kl*te voelde dat hij/zij geen andere uitweg meer zag dan een einde aan zijn/haar leven te maken. De nabestaanden…..het zal je moeder, vader, broer, zus, zoon, dochter, klasgenoot, buurman, buurvrouw, collega, beste vriend(in) maar zijn….
Mijn aandacht gaat uit naar de conducteur en collega’s die dit meemaken en vele anderen.
Dit onderstreept voor mij het belang van Mental Health First Aid. De cursus die we landelijk geven en ik vanuit Zuid-Limburg coördineer. Het belang van het (vroeg) signaleren van psychische klachten, het bespreekbaar maken van suïcide en het feit dat iemand mogelijk iets voor deze persoon had kunnen betekenen. Niet omdat ik nu vertraging heb; mijn reis gaat verder. Ik had alleen gehoopt dat de reis die we in het leven maken voor deze persoon langer en met meer levenslust had kunnen duren.
Judith van Witsen
Coördinator en trainer (Y)MHFA
